Juni, de maand van “Pride”: hoe we zijn geëvolueerd van een protest op straat naar gebruik als pink wash door instellingen

 

Juni is wereldwijd de “Month of Pride” geworden, hoewel in veel landen en steden de dag van de viering, parade of “parade” in een andere maand wordt gehouden.
Pride Day is niet altijd geweest zoals we die nu kennen, vol kleur en vreugde; Pride begon als een veeleisend en radicaal protest en wordt nog steeds als voorbeeld gebruikt in veel landen die nog steeds strijden voor LGTBQ+-rechten.

Een stukje historisch geheugen: de oorsprong van trots
Broedplaats
Om te begrijpen wat er in de vroege ochtend van 28 juni 1969 gebeurde, is het nodig om in het kort te beschrijven wat er in dat decennium in de Verenigde Staten gebeurde.
Na de Tweede Wereldoorlog waren er homoseksuele bewegingen ontstaan die op zeer afgemeten wijze LHBT-rechten opeisten; vóór Stonewall waren er andere protesten en rellen zoals die van deCompton’s cafetaria in 1966 of Black Cat Tavern op oudejaarsavond in 1967, maar geen van hen had grote gevolgen, afgezien van de toenemende druk op de LGBT-gemeenschap van die tijd.
In de jaren zestig kwamen verschillende sociale elementen samen om de vonk te laten ontbranden voor wat er bij Stonewall gebeurde. Er was een toename van sociale bewegingen, naast die van het LGTB-collectief, bewegingen voor de rechten van mensen van kleur en tegen racisme zoals de Black Panther, voortdurende demonstraties tegen de oorlog in Vietnam, feministische bewegingen, hippie- en tegenculturele bewegingen, May 1968. Sociaal gezien was er veel onenigheid tussen politieagenten en meer onderdrukte sociale groepen.
Toegevoegd aan deze sociale onrust is het feit dat de plaatsen waar LHBT’s konden socialiseren toebehoorden aan de Italiaanse maffia, die ongelooflijke voordelen behaalde dankzij droge wet en alcoholsmokkel, waarbij ze voortdurend misbruik maakten van de juridische en sociale kwetsbaarheid van een groep zonder de capaciteit om zich te verdedigen of protest Als onderdeel van deze misstanden lieten dezelfde eigenaren van het pand de politie doen wat ze wilden tijdens de invallen, velen van hen regelden het en hielden het pand in onhygiënische of onhygiënische omstandigheden. Een absoluut corrupte politie oefende buitensporige brutaliteit uit tijdens deze voortdurende invallen, vooral op plaatsen waar de LGBT-gemeenschap samenkwam. Met dit zwaard van Damocles erop,(Carter, 2004: 162)

https://archivoshistoria.com/stonewall-inn-origen-orgullo-lgtb-pride/

28 juni 1969: de Stonewall-protesten
Die ochtend was er een inval zoals zovele anderen in de Stonewall, 6 agenten kwamen binnen en er waren nog twee burgers in burger binnen. Er heerste een zekere sfeer van verzet, voornamelijk van transvrouwelijke mensen die op een gewelddadige en ongepaste manier werden ‘gepatcht’. Sommige mensen werden gearresteerd vanwege de manier waarop ze zich kleedden, wat niet in overeenstemming was met hun geslacht, de rest werd op straat gegooid om alcohol uit het pand in beslag te nemen. Deze keer gingen de mensen echter niet uiteen, in feite gebeurde het tegenovergestelde, ze bleven bij de deur en steeds meer mensen begonnen dichterbij te komen, er ontstond een gevecht toen een politieagent een vrouw duwde en zij reageerde door de politieagent met een zak te slaan. De kreten van homomacht begonnen te worden gehoord tussen het boegeroep en meer protestkreten, de versterkingen van de politie kwamen te laat en de menigte raakte opgewonden. Een ander gevecht begon toen een geboeide vrouw tegen de menigte schreeuwde om zich bij het protest aan te sluiten en de vonk brak toen deze persoon in de gearresteerde auto werd gezet en de menigte de politie begon te confronteren. Al snel begon de pers bij Stonewall aan te komen en het nieuws verspreidde zich door de buurt, Greenwich Village.

De foto verscheen op zondag 29 juni 1969 op de voorpagina van The New York Daily News.
Daarin verschijnen de “straatkinderen”, de dakloze jongeren die voor het eerst werden geconfronteerd
aan de politie buiten de Stonewall Inn

Op 29 juni stond er graffiti op de verkoolde planken van onder andere Stonewall Support gay power of Drag Power. gedurende die dagde mensen van het LGTB-collectief besloten de straat op te gaan hun genegenheid, niet alleen geweld, duizenden mensen verzamelden zich voor Stonewall en begonnen een mars,diezelfde nacht werden de protesten met meer intensiteit en geweld nieuw leven ingeblazen (Carter, 2004). Er was een groot gemeenschapsgevoel enwanneer de politie iemand probeerde te arresteren, confronteerden de demonstranten de politie om de mensen die deelnamen aan de mars te verdedigen.Greenwich Village was al snel gevuld met antipolitie- en maffia-graffiti.
Er was geschiedenis geschreven, de rellen werden neergeslagen, maar de vonk die die dag begon, is de vlam die we nu zien, verschillende homoverenigingen werden opgericht met de vastberadenheid om zichzelf op straat te laten zien, veeleisender dan ooit.
Een jaar later, op 28 juni 1970, werd de verjaardag van de rellen gevierd met een mars genaamd Christopher Street Liberation Day. Het was de eerste Pride-mars in de geschiedenis. Stonewall markeerde een voor en na in de geschiedenis en rechten van het LGTB-collectief (nu LGTBQ+).
Niets dat in de jaren 60 is gebeurd, kan worden opgevat als geïsoleerde gebeurtenissen, anders zou het niet hebben plaatsgevonden zonder dat gemeenschapsgevoel dat ons altijd vergezelt in het LGTBQ+-collectief. Stonewall kan niet worden begrepen en zou ook niet zijn gebeurd zonder transgenders, die vandaag de dag helaas de groep zijn die nog steeds het meest te lijden heeft onder discriminatie, gebrek aan zichtbaarheid en acceptatie.

Waarom het belangrijk is om Pride Day te blijven vieren als protestactie

Heel simpel, want in een op de drie landen wordt queer zijn beschouwd als een misdaad, er zijn specifiek 70 landen die relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht nog steeds strafbaar stellen. In 11 landen staat op homoseksualiteit de doodstraf.

Vergis je nu niet, in landen die de rechten van het LGBTQ+-collectief erkennen, is het niet veel beter. Slechts 9 landen specificeren non-discriminatie op grond van seksuele geaardheid en slechts 3 verbieden specifiek conversietherapie bij wet. En deze gegevens vermelden alleen seksuele geaardheid, we hebben het niet eens over transgenders, niet-binaire mensen of gender-niet-conforme mensen die nog steeds worden vervolgd en vermoord. Als voorbeeld hebben we Brazilië, dat voorop loopt in moorden op transgenders en tegelijkertijd een van de grootste pride-vieringen is.

We moeten blijven vechten tot:
– Alle landen, wereldwijd, decriminaliseren homoseksualiteit en erkennen LGTBQ+ rechten. Afschaffing van doodvonnissen en gevangenisstraffen.
– Verminder totdat de voortdurende aanvallen op LGTBQ+-mensen die plaatsvinden in landen die LGTBQ+-rechten wettelijk erkennen, verdwijnen.
– Werk samen om de afwijzing weg te nemen die LGTBQ+ mensen herhaaldelijk ervaren op de werkvloer.
– Creëer nieuwe en meer diverse rolmodellen voor jongere LGTBQ+ mensen, zodat ze weten dat ze niet alleen zijn. Dit is erg belangrijk op het gebied van wetenschap waar er een zeer lage vertegenwoordiging is van LGTBQ+ mensen en nog veel meer als we beginnen te praten over intersectionaliteit, dat wil zeggen LGTBQ+ mensen en mensen van kleur, waar er bijna geen modellen zijn.
– Werk aan de zichtbaarheid van non-binaire, gender non-conforme en transgenders. Deze groep was en is een pijler in de strijd voor LGTBQ+-rechten en wordt altijd vergeten en verbannen als het gaat om het zichtbaar maken ervan.

Ik zou veel verder kunnen ingaan op de redenen waarom we moeten blijven vechten en op het zoeken naar bondgenoten om met ons mee te vechten, maar ik denk dat dit meer dan genoeg is om door te gaan.

Referenties

● https://archivoshistoria.com/stonewall-inn-origen-orgullo-lgtb-pride/

● Armstrong, Elisabeth; Crage, Suzzana (2006): “Bewegingen en geheugen: The Making of the Stonewall Myth”, in American Sociological Review.
● Carter, David (2004): Stonewall: de rellen die de homorevolutie veroorzaakten, St. Martin’s Press.
● Martínez, A. (2015): «Diversiteit in beweging: opmerkingen over de transformaties in de bewegingen van seksuele en genderdissidentie in de Noord-Amerikaanse context». VII International Congress of Research and Professional Practice in Psychology, 25-28 november 2015, Buenos Aires, Argentinië. In Academisch Geheugen. Beschikbaar in:Klik om toegang te krijgen tot ev.10493.pdf
● Lepine, R.; Lorenz, A., (2018): Judith Butler, The other h, Illustrated Philosophy Collection, Barcelona
● Teal, Donn (1971): De homo militanten. Hoe homo-bevrijding begon in Amerika, St. Martin’s Press.
● Portero, Alana (2020), “Pride and Police”, in Agent Provocateur, hersteld vanhttp://www.agenteprovocador.es/publicaciones/orgullo-y-policia-de-compton-y-stonewall-a-hoy

● https://www.objetivobienestar.com/salud-mental/razones-es-necesario-celebrar-orgullo-lgbti_41404_102/1812293.html

 

Kun je ons helpen om meer te worden? Word lid en doe mee. Zeg het voort op de netwerken. Neem contact met ons op en vertel ons over uzelf en uw project.